۳ ) درمان‌های صوتی :

سه شکل مختلف درمان صوتی عبارتند از زمزمه کردن، فرایند هایی از ارتعاشات صدا، تن و کلمات نیروزا هستند که به فرایند درمان کمک می‌کنند. آن ها پاک کننده، هماهنگ کننده و شفادهنده هستند و می‌توانند در باز گرداندن انرژی به دستگاه های مختلف بدن کمک نمایند.صدا همسوی با افکار ما نیرو آزاد می‌سازد و ‌به این وسیله انرژی را به قسمتهای مناسب بدن ارسال می‌دارد. ما می‌توانیم از اصوات برای ایجاد توازن درکل سیستم فیزیولوژیکی یا ناحیه ای از بدن استفاده کنیم. وقتی شیوه صوتی دلخواه خود را انتخاب کردید در حال نشسته، دراز کشیده و یا ایستاده اجرا کنید. ده دقیقه از این درمان ها در روز برای یک یا دوبار، دارویی عالی برای شفا است. اغلب مردم از سادگی و در عین حال تاثیر قوی این درمان ها تعجب می‌کند.

شماره ۴ ) موسیقی ‌و حرکت :

یکی از موثرترین راه های استفاده از موسیقی و صدا برای درمان، ترکیب آن با حرکات بدنی است. اهمیت حرکت ورقص، همانند صدا ‌و موسیقی مورد تأیید پژوهشگران است. فرایند ترکیب حرکات با موسیقی ساده است. شروع این کار بایستی با چند دقیقه آرامش اعصاب کشش بدن توام باشد. اگر چه این حرکات دشوار نیست ولی اگر عادت به حرکات نداریم. ممکن است برایمان آسان نباشد لذا حرکت را تا جائیکه انجام آن برایمان راحت است انجام می‌دهیم. (تد اندروز – ۱۳۸۰).

مرور سالمندی در گذر تاریخ:

موضوع سالمندی و عوارض آن از قدیم‌ترین ایام مورد بحث پزشکی و زیست‌شناسی بوده است. بقراط حکیم یونانی سالمندی را حالتی ناشی از تعادل جسم و روان می‌پنداشت و پنجاه و شش سالگی را آغاز آن می‌دانست. او قدیمی‌ترین پزشکی است که در یادداشت‌های خود بر ادامه‌ کار و پیشینه سالمندان تأکید دارد و معتقد است که ادامه کار، انگیزه زندگی و امید را در این گروه به وجود می‌آورد. جالینوس پزشک رومی نیز بر ادامه فعالیت‌های سالمندان تا پایان عمر تأکید داشت و به عنوان نمونه از پزشکی به نام آنتیو خوس نام می‌برد که در هشتاد سالگی به معاینه و درمان بیماران می‌پرداخت و از تلفوس استاد سالمندی که تا صد سالگی سلامت خود را به خوبی حفظ کرد، یاد می‌کند (علائی حسینی، ۱۳۷۸).

دوبوآر (۱۳۶۵) در کتاب کهنسالی، نتایج تحقیقات قوم‌شناسان را درمورد وضعیت سالمندان جمع‌ آوری کرده و نشان داده است که در بین اقوام ابتدایی کهنسالان یا در اوج حرمت اجتماعی یا در قعر آن قرار ‌داشته‌اند.

در بین بومیان آمریکایی سالمندان روحانی خردمندان محافظی هستند که مسئول هدایت قبیله از پیچ و خم‌های خطرناک زندگی بوده و نسبت به فلسفه‌های جهانی که به طور نامحدود گسترش می‌یابند پاسخگو هستند (وال و آردن به نقل از کاواناف، ۱۹۷۷)، این خردمندان در رویاها و اهداف قبیله مشارکت داشته و در مراسمات به عنوان شفادهنده عمل کرده ممکن است الهام‌هایی پیامبرگونه داشته باشند. جایگاه خردمندان محافظ در این قبایل محوری‌تر از رهبران مذهبی در جوامع غربی است (کاواناف، ۱۹۹۷).

در بین برخی از عشایر کشور ما در گذشته های دور که تحریکات مربوط به کوچ عشایر به صورت پیاده، بسیار سخت و طاقت‌فرسا بوده تحمل آن برای سالمندان میسر نبوده است. معمولا عشایر، سالخوردگان فرسوده را در قشلاق باقی می‌گذاشتند. چنان‌چه سالمند به همراه قبیله خود کوچ می‌کرد و در راه قادر به حرکت نبود او را در غارهای بین راه یا در محلی که ‌به این منظور درست می‌کردند با مقداری آب و غذا می‌گذاشتند و به کوچ خود ادامه می‌دادند. این محل‌ها را در قبیله بویراحمد، غرب‌خانه ها و در بختیاری غاردالو می‌نامیدند (سام آرام، ۱۳۷۲).

در ادیان توحیدی توجه و رسیدگی به سالمندان و احترام‌گذاری نسبت به آنان به شایستگی مطرح و مدنظر بوده است. در قرآن کریم به طور غیرمستقیم و در روایات به طور مستقیم احترام به سالمندان مطرح شده است. رسول خدا(ص) فرمودند کسی که حرمت سالمندان را بشناسد و او را به خاطر کهنسالی احترام بگذارد. خداوند او را از بیم روز قیامت در امان می‌دارد. یا از امام صادق(ع) نقل شده است: یکی از راه‌های تجلیل از خداوند تجلیل از پیر سالخورده است، از این قبیل احادیث و روایات که حاکی از اکرام سالخوردگان در نظر اولیاء بزرگ اسلام است، فراوان ارائه شده است (موسوی وادقانی، ۱۳۷۸؛ حیدرنیا، ۱۳۷۸؛ مهدوی، ۱۳۷۸).

ویژگی‌های جمعیتی سالمندان:

۱- ویژگی‌های جمعیتی سالمندان در جهان:

افزایش امید به زندگی در پرتو پیشرفت‌های علمی در زمینه بهداشت عمومی از یک‌سو و کاهش نرخ تولد در جهان از سوی دیگر باعث شده است که جمعیت جهان نسبت به سال‌های قبل پیرتر شود. در پژوهشی که در آغاز آخرین دهه قرن بیستم تاکنون در آمریکا انجام شده است، نشان داده شد که متوسط طول عمر که در سه هزار سال پیش از میلاد ۱۸ سال بود، در آغاز قرن بیستم به چهل و هشت سال افزایش یافته و اکنون به بیش از ۸۰ سال رسیده است (علائی حسینی، ۱۳۷۸). اگر سن میانه (Median) را به عنوان شاخصی برای سنجش وضعیت جمعیت در نظر بگیریم (سن میانه سنی است که سن ۵۰ درصد جمعیت کمتر از آن و ۵۰ درصد بیشتر از آن است). سن میانه جمعیت جهان از ۵/۲۳ سال در سال ۱۹۵۰ به ۱/۲۶ در سال ۱۹۹۸ رسیده است و پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۵۰ این سن به ۸/۳۷ سال برسد (زندی، ۱۹۹۹).

۲- ویژگی‌های جمعیتی سالمندان در ایران

در ایران آمار و ارقام موجود نشان می‌دهند که طی سال‌های ۱۳۳۵ لغایت ۱۳۷۵ در حالی که جمعیت ۱۷/۳ برابر و رشد آن از ۹/۳ درصد در دهه ۶۵-۱۳۳۵ به ۵۰/۱% در سال‌های ۷۵-۱۳۷۰ کاهش یافته، جمعیت سالمندان (۶۰ سال و بیشتر) ۳۶/۳ برابر شده است. نسبت سالمندان به کل جمعیت طی سال‌های ۱۳۳۵ تا ۱۳۷۵ یک روند افزایشی داشته به خصوص آن‌که در ۲۰ سال آخر، این نسبت از ۲۵/۵% به ۶۴/۶% افزایش یافته است (خرمی، رستگارپور و آقائی دوست، ۷۳۱۳)

نظریه ها:

نظریه های جامعه‌شناختی: