شریعت پناهی و کاظمی (۱۳۸۹) تأثیر تجدید ارائه صورت‌های مالی بر محتوای اطلاعاتی سود را مورد بررسی قرار دادند. آن ها تعداد ۱۸۵ شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران را طی سال‌های ۱۳۷۸ الی ۱۳۸۶ مورد آزمون قرار دادند. نتایج حاکی از آن است که تجدید ارائه صورت‌های مالی موجب کاهش محتوای اطلاعاتی سود می‌شود.
مهرآذین و رحیمی (۱۳۸۹) به بررسی تأثیر رشد شرکت بر محافظه‌کاری حسابداری بر اساس مدل محافظه‌کاری باسو پرداختند. در این پژوهش تعداد ۸۱ شرکت به عنوان نمونه آماری در دوره نه ساله ۱۳۷۹ الی ۱۳۸۷ بررسی شدند. یافته های این پژوهش نشان می‌دهد که مدل تعدیل شده باسو با در نظر گرفتن رشد شرکت از نظر آماری معنی‌دار است. اما برخلاف پیش‌بینی‌ها، بالا رفتن رشد شرکت تأثیری بر میزان محافظه‌کاری حسابداری ندارد.
دارابی و کریمی (۱۳۸۹) رابطه بین نرخ رشد دارایی‌های ثابت و بازده سهام در دوره زمانی ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۷ شرکت‌های پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران را مورد بررسی قرار دادند. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که رابطه منفی معناداری بین افزایش در نرخ رشد دارایی‌های ثابت با بازده سهام کوتاه‌مدت و بلندمدت وجود دارد.
حیدر پور و ازوجی (۱۳۸۹) عوامل مؤثر بر تجدید ارائه سود هر سهم را در شرکت‌های پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‌های ۱۳۸۰ الی ۱۳۸۶ مورد بررسی قرار دادند. بر این اساس تأثیر متغیرهای مستقل شامل اندازه شرکت، رشد فروش، نسبت اهرم مالی، بازده دارایی‌ها، شاخص محافظه‌کاری حسابداری، شاخص کیفیت سود، تغییر حسابرس و نسبت جریان نقدی عملیاتی به سود بر متغیر وابسته (تفاوت سود هر سهم تجدید ارائه شده و نشده) مورد آزمون قرار گرفت. نتیجه اصلی این پژوهش بیانگر آن است که از بین متغیرهای مستقل در نظر گرفته‌شده، تنها عامل مؤثر بر تجدید ارائه سود هر سهم، شاخص کیفیت سود هر سهم است.
پیری و همکاران (۱۳۹۰) اثر دوره های مختلف چرخه عمر بر سودآوری و رشد بنگاه‌های تجاری را بررسی کردند. با بهره گرفتن از روش بررسی می‌دانی و اسناد کاوی، اطلاعات واقعی ۱۴۹ شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران، در بازه زمانی ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۸ استخراج شده و با بهره گرفتن از روش‌های آمار توصیفی، الگوی داده های تابلویی و آزمون آماری ویلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. نتایج پژوهش نشان‌دهنده مؤثر بودن چرخه عمر در رشد و سودآوری بنگاه‌های تجاری است. به این ترتیب، با در نظر گرفتن متغیر چرخه عمر در مدل‌های پیش‌بینی سودآوری، توان تخمین این مدل‌ها نسبت به مدل اولیه، بیش از ۴۰ درصد افزایش می‌یابد.
جهان‌شاد و همکاران (۱۳۹۰) به بررسی تأثیر درصد تغییرات سود سهام پرداختی بر رشد آتی پرداختند. این پژوهش دارای یک متغیر مستقل (درصد تغییرات سود سهام پرداختی) و یک متغیر وابسته (رشد سود آتی) و ۵ متغیر کنترلی شامل اندازه شرکت، اهرم مالی، بازده دارایی‌ها، نسبت سود به قیمت و رشد سود با وقفه زمانی است. دوره زمانی این پژوهش از ۱۳۸۴ الی ۱۳۸۸ است. برای آزمون فرضیه پژوهش از روش رگرسیون چند متغیره استفاده شده و نتایج پژوهش نشان دهنده تأثیر مثبت درصد تغییرات سود سهام پرداختی بر رشد سود آتی است.
ثقفی و همکاران (۱۳۹۰) به بررسی کاهش بلندمدت محتوای اطلاعاتی سود متعاقب تجدید ارائه صورت‌های مالی پرداختند. در این پژوهش ۱۸۵ شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران در طی سال‌های ۱۳۷۸ الی ۱۳۸۷ مورد آزمون قرار گرفتند. آن ها یافتند که متعاقب تجدید ارائه صورت‌های مالی، کاهش بلندمدت در محتوای اطلاعاتی سود رخ داده است.
نیک‌بخت و رفیعی (۱۳۹۱) به تدوین الگوی عوامل مؤثر بر تجدید ارائه صورت‌های مالی در ایران پرداختند. بدین منظور نخست از طریق مصاحبه با ۵۰ نفر از خبرگان، عوامل مؤثر بر تجدید ارائه صورت‌های مالی شناسایی، و سپس با روش رگرسیون لجستیک الگوی موردنظر برآورد شده است. به منظور برآورد الگو، از داده های مربوط به ۲۰۲ شرکت بورسی طی سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ استفاده شده است. یافته های این پژوهش نشان می‌دهد که سودآوری، اهرم مالی، طول دوره تصدی مدیریت، تغییر مدیریت، تغییر حسابرس و اندازه مؤسسه حسابرسی بر وقوع تجدید ارائه صورت‌های مالی مؤثر است.
بولو و همکاران (۱۳۹۱) به بررسی رابطه تجدید ارائه صورت‌های مالی با مدیریت سود و کیفیت سود پرداختند. جامعه آماری پژوهش، شرکت‌های پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی ۱۳۸۳ الی ۱۳۸۸ بوده و رابطه مذکور در ۱۰ صنعت شامل ۲۱۱ شرکت مورد بررسی قرارگرفته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که بین تجدید ارائه صورت‌های مالی با مدیریت سود رابطه معنی‌داری وجود دارد و نوع رابطه نشان می‌دهد که هرچه شدت تجدید ارائه صورت‌های مالی افزایش می‌یابد، مدیریت سود (سطح اقلام تعهدی اختیاری) نیز افزایش می‌یابد. همچنین، بین تجدید ارائه صورت‌های مالی با پایداری سود رابطه معنی‌داری وجود دارد و نوع رابطه نشان می‌دهد که هرچه شدت تجدید ارائه صورت‌های مالی افزایش می‌یابد، پایداری سود کاهش پیدا می‌کند.
رحمانی و تومرایی (۱۳۹۱) ارتباط تجدید ارائه صورت‌های مالی و قیمت‌گذاری ریسک اطلاعاتی را بررسی کردند. دوره بررسی این پژوهش سال‌های ۱۳۸۴ الی ۱۳۸۹ و شامل ۱۴۴ شرکت است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که بعد از تجدید ارائه صورت‌های مالی، ریسک اطلاعاتی اختیاری افزایش می‌یابد و همچنین تجدید ارائه حساب‌های اصلی در مقایسه با حساب‌های غیر اصلی باعث افزایش بیشتر در ریسک اطلاعاتی ذاتی می‌شود، اما با افزایش ریسک اطلاعاتی اختیاری همراه نیست. همچنین شرکت‌هایی که بیشتر از یک‌بار تجدید ارائه داشته‌اند نسبت به شرکت‌هایی که فقط یک‌بار تجدید ارائه داشته‌اند، افزایش ریسک اطلاعاتی ذاتی را تجربه می‌کنند.
بهار مقدم و دولت‌آبادی (۱۳۹۱) به بررسی مقایسه‌ای بین کیفیت سود گزارش‌شده با سود تجدید ارائه پرداختند. برای این منظور ۱۴۴ شرکت پذیرفته در بورس اوراق بهادار تهران، طی دوره زمانی ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۸ مورد بررسی قرارگرفته است. در این پژوهش برای اندازه‌گیری کیفیت سود از دو معیار قابلیت پیش‌بینی و پایداری سود استفاده گردید. نتایج پژوهش حاکی از آن است که کیفیت سود تجدید ارائه شده در مقایسه با سود گزارش‌شده اولیه از پایداری و قابلیت پیش‌بینی بیشتری برخوردار است.
ساعی و همکاران (۱۳۹۲) فراوانی و اهمیت تجدید ارائه صورت‌های مالی را مورد بررسی قرار دادند. در این پژوهش با بهره گرفتن از اطلاعات مالی ۲۲۹ شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران در سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۷، مشخص گردید، بیشترین فراوانی تجدید ارائه ها مربوط به بدهی‌ها؛ صنعت خودرو و قطعات، و سال ۱۳۸۴ است. یافته های پژوهش نیز نشان می‌دهد که نسبت توزیع فراوانی تجدید ارائه ها، در سال‌ها، و صنایع مختلف، معنی‌دار است. علاوه بر آن، با بررسی اختلاف میانگین‌ها، معنی‌داری تفاوت ارقام اولیه و تجدید ارائه شده به تأیید رسید.
