این نکات از اسناد و مدارک صد سال ،سیاست و گزارش های انجمن آمریکایی استادان دانشگاه اقتباس شده است .انجمن امریکایی استادان در سال ۱۹۱۵ تاسسی شد و از همان زمان تا به امروز ، منبع اصلی اسناد ترسیم اصول اساسی حقوق دانشگاه و مسئولیت ها بوده است.[۵۸]
بند اول : حدود آزادی آکادمیک در مؤسسات آموزشی و پژوهشی
برای تامین استقلال فکری استادان و دانشجویان وبه منظور حفاظت از اصل حمایت فکری ،اصول و روش های خاصی در دانشگاه ها و مؤسسات باید رعایت شود.
این اصول دانشگاه های و دولتی و دانشگاه های خصوصی را در بر می‌گیرد که قواعد آزادی اکادمیک را رعایت می‌کنند . برای تایین حدود و ثغور ازادی آکادمیک ،دامنه و ماهیت این حدود باید کاملا صریح و روشن مشخص شود تا مورد سوء استفاده واقع نشود. در ادامه به ذکر چند نمونه از چارچوب های این اصل میپردازیم.
۱-دانشگاه باید استخدام اساتید و پذیرش دانشجویان و اخراج آن ها و ارتقاء و دوره تصدی اساتید را بر اساس صلاحیت و دانش مناسب در زمینه تخصص مربوطه انجام دهد و در علوم انسانی ،علوم اجتماعی و هنر ،با یک دیدگاه باز نسبت به ترویج و تکثر روش و چشم اندازی مربوط اقدام کند .هیچ دانشگاهی در استخدام یا اخراج ،رد ترفیع و یا تصدی اساتید و پذیرش و رد دانشجویان بر اساس اعتقادات سیاسی یا مذهبی آن ها تصمیم نگیرد.
۲-هیچ یک از اعضای هیئت علمی ا کمیته های تصد جستجو و استخدام بر اساس عقاید سیاسی یا مذهبی حذف نشود.
۳-دانشجویان صرفا بر اساس دانش مناسب ، استعداد ، مطالعه و تلاش و نه بر اساس اعتقادات سیاسی یا مذهبی شان در رشته مربوطه پذیرفته و تحصیل کنند.
۴-برنامه های اموزشی و مطالعه در علوم انسانی و اجتماعی باید با عدم قطعیت و جستجوی تمام دانش بشری در این زمینه ها به دانشجویان ارائه شود و آن ها با منابع و دیدگاه های مختلف و مخالف مربوطه آشنا شوند.اساتید باید به دنبال یافته ها و دیدگاه های خود در ارائه نظرات ،دانشجویان را از دیدگاه های دیکر آگاه سازند رشته‌های دانشگاهی باید تنوع لازم برای پاسخ‌گویی به دغدغه ها و سوالات ذهنی داوطلبان ورورد به دانشگاه را داشته باشد.
۵-طیف وسیعی از دیدگاه های علمی به دانشجویان ارائه شود و مورد بررسی قرار گیرد که این از مسئولیت عمده ی اعضای هیئت علمی است دانشکده دوره های خود را به دور از تلقین های سیاسی ،ایدیولوژیک ،مذهبی و غیر مذهبی برقرار کند.
۶-انتخاب سخنرانان مختلف جهت صحبت در دا نشگاه ها ،تخصیص بودجه برای این برنامه ها و فعالیت های دانشجویان از اصول ازادی اکادمیک در جهت رعایت ترویج کثرت گرایی فکری است. انتقاد از سیاست های دانشگاه هرچند اساسی ،مانع دعوت از سخنرانان منتقد، نخواهد بود.
۷- پیشرفت دانش هنگامی است که محققان برای رسیدن به نتیجه گیری از روش ها ،واقعیت ها و نظریه یا پژوه مختلف تأیید شده استفاده کنند ،مؤسسات علمی و جوامع حرفه ای باید اقدامات لازم برای پیشبرد دانش در پژوهش ،حفظ یکپارچگی فرایند پژوهش و سازماندهی زندگی حرفه ای پژوهشگان در مکان های ضروری مرتبط با خدمت که در ان دانشمندان به بررسی یافته های تحقیق و بحث تفسیر آن ها میپردازند ،انجام می‌دهند برای انجام این توابع مؤسسات دانشگاهی و جوامع حرفه ای باید به اندازه کافی موضوع بی طرفانه خود را با توجه به اختلافات اساسی که محققان در مورد مسائل درونی و بیرونی دارند حفظ کنند و زمینه‌های پرس و جو را باز دارند.
بسیاری از اساتید در دانشگاه ها ،از حمایت های فراهم شده توسط آزادی اکادمیک بهره مندند اما محدودیت های ان به صورت قابل توجهی نامشخص است .گروهی بر این باورند که آزادی اکادمیک ،یعنی آزاد بودن استاد و دانشجویان در گفتن هر چیزی به هر کسی ،در هر محلی و یا رفتار به هر صورت که مایلند.
در واقع آزادی اکادمیک،به عنوان بهانه ای برای رفتار توهین آمیز و غیر اکادمیک و فریاد بر سر همکاران ، و سرزنش کردن علنی دانشجویان ویا اعضای هیئت علمی، یا بدنام کردن سرپرستان و مدیران دانشگاه ها دیگر بر خلاف وظایف حرفه ای نیست . تا زمانی که افراد بقر این باورند که آنچه به آن ها می‌گویند حقیقیت است ،پس به طور کامل به ازادی آکادمیک محافظت شده اند.
مفهوم مدرن آزادی اکادمیک ،دارای دو معنی می‌باشد .معنای اول ،دانشگاه را به صورت نهادی برای مدیریت برنامه های درسی و امور دانشگاهی بدون دخالت دولت قلمداد می‌کند . برای مثال ،دانشگاه مأموریت تعیین محتوای اموزش ،معیار پذیرش داشجو ،مدارک لازم فارغ التحصیلی و محتوای توسعه دانشگاه و اولویت آن ها را بر عهده دارد.ایجاد استقلال ،از وظایف دانشگاه است که مانع دخالت دولت در دانشگاه و اتخاذ مواضع خاص شود و همچنین مانع استفاده دولت از مؤسسات اموزشی به عنوان بخشی از دستگاه تبلیغاتی شود . معنای دوم آزادی اکادمیک شامل این مفهوم است که اعضای هیئت علمی در تحقیق در مورد موضوعات بحث بر انگیز و بحث در مورد ان در کاس های درس خود بدون ترس از اقدامات تلافی‌جویانه ازاد باشد .این به طور خاص اشاره به موضوعات اکادمیک دارد .تمایز میان گفتار مربوط به نظم و انضباط از یک سو و اظهارات در مورد مسائل جامعه دانشگاهی ، از سوی دیگر ،برای درک ازادی اکادمیک کلیدی است.
ازادی آکادمیک با تسهیل اموزش و تدریس در جهت حذف نگرانی امنیت شخصی همراه است . از انجا که ازادی اکادمیک به طور خاص برای ترویج تبادل ازاد ایده ها در یک جامعه از دانشمندان در نظور گرفته شده است ، افردا را از انواع دیگر سخنان و رفتار ها به عنوان تهمت یا افترا ،قلدری در برابر همکاران دروغ گفتنن در مباحث علمی محافظت نمیکند.
انجمن اساتید امریکایی یاداوری می‌کند که اساتید هم شهروندان جامعه و هم اعضای مؤسسات علمی و آموزشی خود می‌باشند .هنگامی که به عنوان یک شهر وند (شاید در یک تجمع سیاسی ) سخن می‌گویند نهایت احتیاط در گفتار و نظم و خود داری از تهمت و افترا به دیگران را داشته باشند، اما زمانی که به عنوان نمایندگان مؤسسه به عنوان محقق و استاد صحبت می‌کند باید در رشته خود و با احتیاط در انچه می‌گویند و چگونه می‌گویند صحبت کنند . در صحبت به عنوان نماینده مؤسسات و دانشگاه ها ،تعهدات خاصی بر انان به خاطز جایگاه ویژه ای که به عنوان نماینده در جامعه دارند ،تحمیل می شود، چرا که در کلمات به احتمال زیاد به برای نشان دادن موضوع رسمی نهاد و نه دیدگاه شخصی آن ها تعبیر می شود.
برخی از مردم به اشتباه ازادی بیان را با مفهوم ازادی اکادمیک یکی میپندارند ،اما آن ها دو مفهوم مجزا هستند . آزادی اکادمیک به محدوده ی گفتمان علمی محدود شده است در حالی که آزادی بیان یک حق گسترده در نظام دموکراتیک است واما حتی ازادی بیان ،محدودیت های خود را دارد . حمایت از ازادی بیان بدین معنا نیست که حفاظت از هر گفته و بدون در نظر گرفتن زمینه ان می‌باشد.
پس محدوده ازادی آکادمیک استادان خیلی مشخص نیست و در بسیاری مواقع محل اختلاف است . اما به نظر می‌رسد استادان در عین برخورداری از آزادی آکادمیک باید به قوانین و مقررات دانشگاه و دانشکده پایبند باشند و حدود مشروع این آزادی را رعایت کنند و این آزادی ابزاری برای سوء استفاده ،شانه خالی کردن از انجام وظایف و اعمالی که حیثیت جامعه علمی را خدشه دار کند ، نباشد.[۵۹]
