“بوردیو در تحلیل بیرونی آثار هنری ، تولیدات فرهنگ را بازتاب جهان اجتماعی می‌داند ، او بر آن است که آثار هنری مستقیما به خصایص اجتماعی به وجود آورندگان (منشا اجتماعی آنان ) یا به ویژگی‌های گروه‌هایی بستگی دارد ، که مخاطبان واقعی یا مفروض آن آثار بودند.” ( بوردیو^[۱۷۳] ، ۱۳۸۰ : ۸۶ )

جهان اجتماعی فضایی از روابط عینی میان موقعیت هاست و فرآیندی که منجر به خلق آثار هنری می‌گردد. “محصول مبارزه میان عاملان اجتماعی است که بر حسب موقعیتشان در حوزه فرهنگی ، که این خود به سرمایه خاص آن هابستگی دارد ، منافعشان در بقا یا در فضای نظام است .

منظور از بقا ، دفاع از آموزه‌های جزمی همه گیر ، مبتذل و معمولی شده است و منظور از فضا ، براندازی این آموزه ها به شکل بازگشت به سرچشمه‌های اصیل و نقد‌های سنت شکنانه وبدعت گرایانه است .” ( همان : ۹۳ )

بوردیو در تحقیقات خود با بررسی تفاوت ها و تشابهات در مصرف محصولات فرهنگی – هنری به عنوان شاخص‌هایی از کیفیت زندگی که هزینه زیادی ندارد به دو نوع کیفیت زندگی فرهنگی رسید . کیفیت زندگی فرهنگی متعالی که در طبقات بالا رایج بود و کیفیت زندگی فرهنگی مردمی (عامیانه) که در طبقات متوسط، کارکنان، دفتری، کارگران و …. گسترش داشت .

در این دوران ، تمایز میان فرهنگ متعالی و فرهنگ طبقات فرودست و گونه ای فرهنگ میان مایه به چشم می‌خورد . فرهنگ متعالی ناظر بر استاندارد‌های زیبایی شناختی رسمی که در موزه ها، تاتر ها و سالن‌های ارکستر سمفونی در جریان است ، می‌باشد و فرهنگ فرو مایه در انواع هنرهای بازاری و تجاری خود نمایی می‌کند .

فرهنگ میان مایه ، فرهنگ طبقات میانی یا سطحی متوسط از سرمایه فرهنگی است که نازل است و نه متعالی . دی میگو معتقد است “که از آغاز قرن بیستم ، اینتمایز اساسی میان فرهنگ متعالی فرهنگ مردمی به شدت قابل مشاهده است و به گونه ای از آغازین قرن است که قطبی شدن و مرزبندی میان این دو فرهنگ کاملا آشگار گردیده است.”

در فضای کما بیش مارکسیستی اندیشه بوردیو، تاثیر مکتب فرانکفورت را در نقد عملکرد تلویزیون و صنایع القایی فرهنگی می‌توان مشاهده نمود . از نظر مارکوزه ^[۱۷۴]پیشرفت سرمایه داری مصرفی است که تک ساحتی بودن را پدید آورده است . خرسندی کاذب ایجاد کرده و آرزو‌های مردمان را به جای روابط به سمت اشیاءسوق داده است و با کنترل گرایش‌هایشان ،آنان را به نظام پیوند می‌دهند .”در اندیشه کسانی چون:مارکوزه آدرنو و هورکهایمر اشکال فرهنگی سرمایه داری مدرن قدرت نقد و تحلیل را یعنی همان که در اعتقاد بوردیو صاحبان سرمایه های فراوان فرهنگی از آن برخوردارند ، در انسان تضعیف می‌کند و در نهایت گونه ای هنر و به ویژه موسیقی ای را ترویج می‌کند که تنها شیوه هایی برای فرونشاندن هیجانات و احساسات است .”

این گونه هنر عوامانه و توده ای مردم را به تفکر وا نمی دارد ، بلکه در ایشان نوعی حس آسان‌گیری ایجادمی کند و هر گونه استقلال رأی‌ را از میان بر می‌دارد . ( تدینتون^[۱۷۵] ، ۱۹۸۴ : ۲۱۲ )

پس از این روست که در نگاه بوردیو نخبگان فرهنگی همواره از هنر توده ای گریزانند . زیرا در نظریه تمایز وی ،ذائقه تمایز که مهارت هنری و آمادگی و استعداد زیبا شنا سی ، بخشی از آن است .

ذائقه‌های ناب بر امتناع از ذائقه‌های غیر ناب یا ذائقه ای است که ، تنها به ارضاء حواس می‌پردازد. تضاد ذوق و قریحه ناب و ذوق‌های غیر ناب ، در بستری از تضاد میان فرهیختگان و غیر فرهیختگان شکل

1. 1. Noding ↑

1. 1. Argayel ↑

1. 1. Cost &Mc gery ↑

1. 1. ۵ -Scheier ↑

1. 1. ۶ -Carver ↑

1. 1. ۱- anger ↑

1. 1. – fear ↑

1. 1. – disgust ↑

1. 1. – surprise ↑

1. 1. – sad ness ↑

1. 1. – dickey ↑

1. 1. – Vanhoren ↑

1. 1. – Ey senck ↑

1. 1. – Brad Burn ↑

1. 1. – Lama ↑

1. 1. – Katler ↑

1. 1. -joy ↑

1. 1. -Bardboarn ↑

1. 1. -Heady ↑

1. 1. -Wearing ↑

1. 1. ۱- Santrock ↑

1. 1. -Weiner ↑

1. 1. – attributionn ↑

1. 1. – Buss ↑

1. 1. – hedonism ↑

1. 1. – Hobbes ↑

1. 1. – Desade ↑

1. 1. – Bentham ↑

1. 1. – Ryan ↑

1. 1. – Deci ↑

1. 1. – Kubovy ↑

1. 1. – Kahneman ↑

1. 1. – Diener ↑

1. 1. – Schwarz ↑

1. 1. – Lucas ↑

1. 1. – Seligman ↑

1. 1. – Royzman ↑

1. 1. – eudaimonic ↑

1. 1. – Waterman ↑

1. 1. – Personal expressiveness ↑

1. 1. – Ryff ↑

1. 1. – Singer ↑

1. 1. -autonomy ↑

1. 1. -Personal growth ↑

1. 1. – self acceptonnce ↑

1. 1. – life-Purpose ↑

1. 1. – Positive- relatedness ↑

1. 1. – Campon ↑

1. 1. – Wilson ↑

1. 1. – Suh ↑

1. 1. – Beck ↑

1. 1. – Winner ↑

1. 1. – Taylor ↑

1. 1. – Peplau ↑

1. 1. – Sears ↑

1. 1. – context ↑

1. 1. – Rassell ↑

1. 1. – LeDoux ↑

1. 1. – Davidson ↑

1. 1. – Fava ↑

1. 1. – Maslow ↑

1. 1. – Gilbert ↑

1. 1. – Brokman ↑

1. 1. – Pleasant Life ↑

1. 1. – good Life ↑

1. 1. – meaningful Life ↑

1. 1. – Weinberg ↑

1. 1. ۱- Katril ↑

1. 1. ۱- Oswald ↑

1. 1. -Epstein ↑

1. 1. – Mihaly ↑

1. 1. – Floraward ↑

1. 1. – Venhowen ↑

1. 1. – Gallup ↑

1. 1. – Nietzsche ↑

1. 1. – Sigmund Freud ↑

1. 1. – Ericson ↑

1. 1. – From ↑

1. 1. – Maslow ↑

1. 1. – Ragers ↑

1. 1. – Margaret Matlin ↑

1. 1. – David Stang ↑

1. 1. – Richard Lazarus ↑

1. 1. – Beck ↑

1. 1. ۳ –Antony Greenwald ↑

1. 1. ۱ –Shelly Taylor ↑

1. 1. ۲ –Jonathan Browns ↑

1. 1. – Tiger ↑

1. 1. – Kurtlevin ↑

1. 1. – Gorge Kelly ↑