اکنون به شرح تحقیقات انجام گرفته در مورد مثبت نگری که به صورت جدول در آمده است پرداخته شده و شرح دقیق تر آن نیز در ذیل جدول توضیح داده شده است.
جدول۲-۱ مربوط به پیشینه پژوهش‌های انجام گرفته در مورد متغیر مثبت اندیشی
پژوهشگر( پژوهشگران)
سال انجام پژوهش
یافته ها
دستغیب و همکاران
۱۳۹۱
یافته ها نشان داد که با آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی می توان خلاقیت دانش آموزان را افزایش داد.
بر خوری و همکاران
۱۳۸۹
یافته ها نشان داد که مهارت های مثبت اندیشی تاثیر معناداری بر افزایش نمره های انگیزه ی پیشرفت و افزایش نمره های شادکامی داشته است. همچنین این نتایج نشان داد که آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی بر عزت نفس دانش آموزان تاثیر معناداری نداشته است.
سهرابی و جوانبخش
۱۳۸۸
یافته ها نشان داد که آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی در تغییر منبع کنترل مؤثر بوده است.
خدایاری فرد
۱۳۸۳
یافته ها نشان داد که مداخله مبتنی بر تقویت برداشت های مثبت شخصی توانست به افزایش توصیف های مثبت فرد بینجامد و مراجعان از اعتماد به نفس بیشتری برخوردار شوند، ناسازگاری های خانوادگی کاهش چشمگیری یافت و افسردگی مراجعان رو به بهبود گذاشت.
کیانی راد
۱۳۸۹
در پژوهش خود با عنوان ارتباط بین قلدری در مدرسه با عزت نفس و تعلق به مدرسه در بین دانش آموزان سال دوم راهنمایی مدارس پسرانه شهر تهران به این نتیجه رسید که عزت نفس و احساس تعلق به مدرسه همبستگی مثبتی با یکدیگر دارند.
چان
۲۰۰۹
افراد مثبت اندیش تنها از نتیجه دست یابی به هدف لذت نمی برند بلکه از فرایند هم لذت می‌برند. افراد مثبت اندیش با شکستن اهداف بزرگ به اهداف کوچکتر قادر به نزدیک شدن به اهداف پیچیده هستند
پیرسون
۲۰۰۸
یافته ها نشان داد که امید ارتباط منفی با اضطراب دارد و افراد برخوردار از میزان بالای امید و کسانی که از حمایت و راهبردهای مقابله با آشفتگی برخوردارند اضطراب کمتری دارند.
کوپر
۲۰۰۸
یافته های کوپر نشان داد که مثبت اندیشی مراجع را در طول جلسات درمان هم از لحاظ کیفی و هم از لحاظ کمی تفاوت ایجاد می‌کند
اسنایدر
۲۰۰۷
یافته ها نشان می‌دهد که افراد با امید و مثبت اندیشی بالا در یافتن راه های جایگزین برای دست یابی به اهداف خلاق ترند و انگیزه پیشرفت بالاتری برای دنبال کردن آن ها دارند.
کری و اسنایدر
۲۰۰۰
کری و اسنایدر گزارش کرده‌اند که مثبت اندیشی و امید به طور آشکاری با عملکرد و پیشرفت در ارتباط است و افراد برخوردار از امید بالاتر معدل بهتر و عملکرد ورزشی بهتری دارند.
کار
۲۰۰۶
یافته ها نشان داد که مطالعات آزمایشگاهی با القای خلق مثبت به خلاقیت، تفکر و رفتارهای انعطاف پذیر بیشتر منجر می شود.
اتاک،شیمای، تاناکاماتسومی و فردریکسون
۲۰۰۶
یافته ها نشان داد که مردمان شاد و مثبت اندیش نمرات بالاتری در مورد انگیزش خود برای انجام رفتارهایی از نوع عملکردی، شناختی و حرکتی دریافت کردند. آنان دریافتند که مردمان شاد خاطرات شادتری هم از نظر کیفی و هم از نظر کمی، در زندگی روزانه خود به یاد می آورند.
اسمیت
۲۰۰۶
در پژوهش خود نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر انگیزش پیشرفت مؤثر است.
اسنایدر
۲۰۰۵
در یک پژوهش نشان داد که مداخلات مثبت اندیشی باعث بهبود عزت نفس و معنای زندگی می شود و همین طور اضطراب و افسردگی را کاهش می‌دهد.
سلیگمن، استین، پارک و پیترسون
۲۰۰۵
یافته ها نشان داد که مداخلات روان شناسی مثبت نگر برای افراد افسرده، به مدت یک هفته شادمانی آن ها را افزایش داد و علائم افسردگی آن ها را نیز ار بین بردند.
اسنایدر
۲۰۰۰
نشان داده‌اند که مثبت اندیشی و امید به طور آشکاری با عملکرد و پیشرفت در ارتباط است و افراد برخوردار از امید بالاتر معدل بهتر و عملکرد ورزشی بهتری دارند.
با توجه به تحقیقات بیان شده در جدول ۲-۱ به شرح کاملتراین تحقیقات نیز می پردازیم.
دستغیب و همکاران (۱۳۹۱) در پژوهشی به بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی بر خلاقیت دانش‌آموزان دختر سال اول دبیرستان پرداختند. نتایج تحقیق وی نشان داد که با آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی میتوان خلاقیت دانش‌آموزان را افزایش داد. برخوری و همکاران (۱۳۸۹) در پژوهشی با عنوان اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی به شیوه گروهی بر انگیزه پیشرفت، عزت‌نفس و شادکامی دانش‌آموزان پسر پایه اول دبیرستان شهر جیرفت به این نتیجه رسیدند که آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی تأثیر معناداری برافزایش نمرههای انگیزه پیشرفت و افزایش نمرههای شادکامی داشته باشد. همچنین این نتایج بیانگر این بود که آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی بر عزت‌نفس دانش‌آموزان تأثیر معناداری نداشته است. روی‌هم‌رفته، نتایج به دست‌آمده در این پژوهش سودمندی و تأثیر آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی در افزایش انگیزه پیشرفت و شادکامی دانش‌آموزان دبیرستانی را تأیید می کند. سهرابی و جوانبخش (۱۳۸۸) در پژوهشی با عنوان اثربخشی مهارت‌های مثبتاندیشی به شیوه گروهی بر منبع کنترل دانش‌آموزان دبیرستانی شهر گرگان به این نتیجه رسیدند که آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی در تغییر منبع کنترل مؤثر بوده است. نتایج به دست‌آمده از این تحقیق همسو با سایر تحقیقات بوده و سودمندی و تأثیر آموزش مهارت‌های مثبتاندیشی در درونی سازی منبع کنترل دانش‌آموزان دبیرستانی را تأکید می کند.کاربرد روش مثبت نگری در روان‌درمانی به وسیله خدایاری فرد (۱۳۸۳) نشان می دهد که مداخله مبتنی بر تقویت برداشتهای مثبت شخصی توانست به افزایش توصیفهای مثبت فرد از خود بیانجامد و مراجعان از اعتمادبه‌نفس بیشتر برخوردار شوند، ناسازگارهای خانوادگی کاهش چشمگیری یافت و افسردگی مراجعان رو به بهبود گذاشت.
