تعاریف عملیاتی: مدیریت زمان: آموزشی است که توسط پژوهشگر بر اساس بسته آموزشی ارائه می‌گردد. خودتنظیمی یادگیری : نمره ای است که آزمودنی از پاسخ‌گویی به سوالات پرسشنامه(خود تنظیمی یادگیری پینتریچ ودی گروت،۱۹۹۸) به دست می آورد . مقیاس نمره گذاری پرسشنامه ازنوع لیکرت می‌باشد ونمره گذاری آن بر همان اساس انجام می شود.
فصل ۲
ادبیات و پیشینه تحقیق
در این فصل مبانی نظری متغیر‌ها، مهمترین نظریه های مربوط به هر متغیر، تعریف و پژوهش‌های صورت گرفته مرور می‌شود. تأکید بر نظریه هایی است که به طور مستقیم به موضوع پژوهش مرتبط میشوند. به منظور تسهیل درک ارتباط مبانی نظری و پیشینه پژوهشی، یافته های به دست آمده از کارهای پیشین در رابطه با هر بخش از روابط مدل مفهومی بلافاصله بعد از مباحث نظری ارائه شده است.
مفهوم زمان:
ماهیت « زمان » یکی از بزرگترین رازها و پرسشهای مردمان باستان بوده است. پرسشی که هنوز پاسخی برای آن یافت نشده است. علی‌رغم دستاوردهای علمی بشر در سده های گذشته، پیشرفتی در زمینه درک مفهوم زمان و تعریفی از آن به دست نیامده است.
بحث از زمان به صورت مستقل برای فلاسفه یونان باستان مطرح نبوده است. پی بردن به چگونگی تشکیل جهان و شناسایی عناصر اولیه تشکیلدهنده آن و نیز واحد یا کثیر بودن پدیده ها موضوعات اساسیای بودند که ذهن متفکران یونان باستان را به خود مشغول میکردند. مفهوم زمان به تبع سخن گفتن درباره چنین مسائلی مورد اشاره واقع شده است. ( موسوی کریمی، ۱۳۸۹ ).
از نظر هایدگر[۱۲] مفهوم زمان را می‌توان در ابدیت یافت و پیش شرط آن اشراف و درک کامل ابدیت است. برای این منظور باید به ابدیت ایمان یافت. اما فیلسوفان به ایمان و یقین در این باره هرگز نمیرسند چرا که شک، اساس فلسفه است و فلسفه هرگز نمیتواند این را از میان بردارد. الهیات از نظر هایدگر با نگاه انسانی یعنی هستی نزد خدا و هستی زمانمند در انسان سر و کار دارد اما خدا نیازی به الهیات ندارد و ایمان به او وجودش را سبب نمی شود. ایمان مسیحی با آن چه در زمان روی داده مرتبط است چون فیلسوف ایمان نمیآورد و میخواهد زمان را از خود زمان درک کند.
هایدگر زمان به را به سه نوع زمان روزمره ، زمان طبیعی و زمان جهانی تقسیم می کند. در بحث زمان روزمره میگوید که زمان آن چیزی است که اتفاقات در آن رخ می دهند. زمان در موجود تغییرپذیر اتفاق می افتد پس تغییر در زمان است. تکرار دورهای ست، هر دوره، تداوم زمانی یکسانی دارد. ما میتوانیم مسیر زمانی را به دلخواه خود تقسیم کنیم. هر نقطه اکنون زمانی بر دیگری امتیاز ندارد و اکنونی پیشتر و پستر ( بعدتر ) از خود دارد. زمان یکسان و همگن است. ساعت چه مدت و چه مقدار را نشان نمیدهد بلکه عدد ثبت شده اکنون است.
هایدگر میپرسد که این اکنون چیست و آیا من انسان بر آن چیرگی و احاطه دارم یا نه؟ آیا این اکنون من هستم یا فرد دیگری ست؟ اگر این طور باشد، پس زمان خود من هستم و هر فرد دیگر نیز زمان است و ما همگی در با هم بودنمان زمان هستیم و هیچکس و هر کس خواهیم شد. ( هایدگر، ترجمه عبدالهی ، ۱۳۸۶).
زمان برای مردمان ایران باستان، پدیدهای رازآمیز و مقدس دانسته میشده و همواره با جهان معنوی در پیوند بوده است. در متون اوستایی از زمان با نام « زروان » یاد شده است و میدانیم که زروان برای باورمندان به آن که زروانیه ( زروانیسم ) خوانده می‌شده‌اند؛ به نوعی نام خدای بزرگ و سرچشمه آفرینش همه پدیده های گیتی و از جمله اهورا مزدا بوده است. حرکتهای روزانه و سالانه خورشید و نیز وزش باد، نمادهایی از زروان و پدیدههایی برای درک گذر زمان به شمار میرفتهاند و گرامی دانسته می‌شده‌اند از همین باورهای کهن زروانی است که در طول هزاران سال و در میان همگی اقوام و ادیان، نامهای در پیوند با زمان ( مانند نام ماهها و تقسیمات شبانهروز ) در نزد همگان، نامهایی مقدس دانسته میشوند. همچنین نوبتهای چندگانه ادای نماز در ادیان گوناگون، همواره با جایگاه خورشید در آسمان مرتبط است.
واژه زمان در زبان پارسی و عربی مشترک است؛ در زبان پهلوی Zaman ، در ایران باستان jemana و در سریانی Zabana آمده است. قرنها پس از ظهور زرتشت اولین بار به خدای زمان در بین ایرانیان اشاره می شود. هم چنین برخی از محققین معتقدند خدای زمان از خدایان قدیم آریاییهاست. ( ابراهیمی، ۱۳۷۳ ).
امروزه در زبان فارسی میگوییم وقت طلاست. در زبانهای دیگر نیز تعبیرهای متفاوتی چون وقت الماس است، وقت جواهر است به کار رفته است. اما ارزش زمان بیش از طلاست و قابل مقایسه با آن نیست. با ارزش والایی که وقت دارا است باید به گونه ای شایسته و بایسته از زمان در دسترس استفاده نمود. بسیاری از افراد ادعا می‌کنند که وقت آنها به هدر نمیرود و ابراز میدارند که: « من خیلی سازماندهی شده کار میکنم، میدانم کجا میروم. میدانم چکار میکنم و …. » این گروه از افراد در اقلیت هستند. زیرا زمان با ارزشترین منبعی است که در اختیار انسانها قرار دارد و تمامی منابع دیگر به شرط وجود زمان ارزش مییابند و به دلیل همین ارزش و اهمیت، توجه به زمان در بسیاری از فرهنگها و زبانهای مختلف تکرار شده است. زمان بسیار با ارزشتر از پول است و به همین دلیل این سرمایه بایست بسیار دقیق به کار گرفته شود. ما هنگامی قادر خواهیم بود برداشت درستی از زندگی بر روی کره زمین داشته باشیم که بتوانیم وقت معینی برای زندگی در این کره خاکی به دست آوریم.
خیلی از مردم نسبت به روزهای بدون بهره وری و بیحاصل خود بیتفاوت هستند. در حالی که همگی ما مایل هستیم کارهای بسیاری را در یک روز انجام دهیم، ولی معلوم نیست کارهایمان چقدر ارزش داشته و به چه اساسی اولویت بندی شده‌اند، و چقدر وقت باید صرف آنها کنیم. مثلاً گاهی اوقات برای گرفتن یک جوراب یا ارسال یک نامه بیشتر از اهمیت آن موضوع وقت صرف میکنیم. زمان برخلاف سایر منابع مثل پول، تجهیزات و چیزهای دیگر ثابت است و ما نمیتوانیم بیشتر از آن چه که هست ایجاد کنیم؛ اگر کار را که ما انجام میدهیم متناسب با زمان نباشد تنها کاری که میتوانیم انجام دهیم این است که مقدار کار را تغییر دهیم و این کار همان « مدیریت زمان » است . زمان از منابع ارزشمند، محدود و البته غیرقابل جایگزین در اختیار بشر است. این منبع قابلیت ذخیره شدن را ندارد. از این رو مدیریت زمان اهمیت یافته و به طور جدی مورد توجه است. ( صفا، ۱۳۸۹ ).
برایان پوسر[۱۳] ( ۲۰۰۲ ) میگوید نکته مهم در مورد زمان جهت آن است که به طور مستقیم از گذشته به طرف آینده است. یکی از فیلسوفان یونان باستان گفته است که هرگز دو بار در یک رودخانه شنا نمیکنیم یعنی زندگی دائماً در شرف آغاز است مانند فصلها و سالها.
تاریخچه مختصر از زمان:
