جنیفر (۲۰۰۶)، در آمریکا نشان داد افرادی که دارای علائم معناداری در اختلال تصوربدنی بودند سطح بالای افسردگی، استرس، اضطراب و خودکشی را نشان داده و به علاوه، گروهی که علائمی از مشکلات وزن و بدشکلی بدن داشتند، بیشتر از سایرین دست به عمل جراحی می زدند.

جونگ (۲۰۰۶)، در پژوهشی به بررسی “نمایش رسانه ای در میان دو گروه از افراد با تصور بدنی مثبت و تصور بدنی منفی نسبت به خود” در میان ۱۰۶ نفر از دانشجویان دختر پرداخت. نمونه ی مورد نظر به دو گروه از افراد با تصویر بدنی بالا و پائین تقسیم شدند و در معرض نمایش مُدلهای زیبایی به مدت دو هفته قرار گرفتند. یافته بیانگر تأثیر منفی در دانشجویان بوده و در گروهی که تصویر بدنی بالاتری داشتند به نسبت گروه مقابل تأثیر کمتر بود.

هاریگو و تیگمن^[۱۰۷] (۲۰۰۶)، در تحقیقی تحت عنوان ” تصویر بدنی برای دختران است” به مطالعه ی کیفی و مصاحبه ی عمیق با پسران ۱۶-۱۴ ساله برای فهم تصویر بدنی آنان پرداختند. یافته ها نشان داد که اکثر پسران از تصویر بدنی خود راضی هستند. اما برخی از آنان به اهمیت وضعیت ظاهریشان برای کسب تأئید اجتماعی اشاره کردند.

هاون کیم و لنون^[۱۰۸] (۲۰۰۷)، در تحقیقی به بررسی “رابطه بین عزت نفس، تصور از بدن و اختلالات تغذیه ای” در نمونه ی ۱۱۴ نفری از دانشجویان دختر پرداختند.یافته های تحقیق نشان داد که بین استفاده ار مجلات مُد و زیبایی و نارضایتی از بدن و اختلال تغزیه ای رابطه ی مثبت معنادار وجود دارد.

فردریک و پاپلو(۲۰۰۷) در بررسی “مسائل مربوط به جراحی زیبایی و تصویر بدنی و نگرش های مردان و زنان در طول عمر”، ‌به این نتیجه رسیدند افرادی که به جراحی زیبایی علاقمند بودند تصویر بدنی ضعیف تری نسبت به کسانی داشته اند که علاقه ای به جراحی زیبایی نداشتند و به خصوص افراد سنگین وزن و با شاخص حجم بدنی بالا علاقۀ بیشتری به جراحی زیبایی لیپوساکشن نشان می‌دادند و تصویر ضعیف تری نسبت به افراد دیگر داشتند.

پژوهش برگران^[۱۰۹] (۲۰۰۷)، تحت عنوان “بررسی رابطه تصویر بدنی، نارضایتی از بدن و سلامت عمومی” در دانشگاه اُهایو که بر روی ۳۶۸ مرد انجام گرفت نشان داد که بین نارضایتی از تصویر بدنی با سلامت عمومی رابطه وجود دارد و افرادی که از تصویر بدنی خود ناراضی هستند تحت فشارهای روانی قرار گرفته و کاهش سلامت عمومی را نشان می‌دهند.

بلوند (۲۰۰۸)، در پژوهشی به منظور “تأثیر نمایش تصاویر بدنی ایده آل بر نارضایتی از تصویر بدنی در مردان” انجام داده، نتایج نشان داده است که هنگامی که مردان در معرض نمایش تصاویر بدنی ایده آل، عضلانی و جذاب قرار می گیرند نارضایتی از تصویر بدنی در آنان افزایش می‌یابد.

الگارس، سانتیلا، وارجونن، ویتینگ، جوهانسون، جرن و ساندنابا^[۱۱۰] (۲۰۰۹)، در تحقیقی با عنوان “بدن بزرگسالان: چگونه سن، جنسیت و حجم توده، تصویر بدنی افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد” پرداختند. نتایج نشان داد که زنان نسبت به مردان نارضایتی کمتری از بدن خویش دارند و حجم توده بدن تأثیر قویتری در تصویر بدنی زنان نسبت به مردان دارد.

گروسبارد، لی، نیبوز و لاریمر^[۱۱۱] (۲۰۰۹)، در پژوهشی با عنوان “نگرانی از تصویر بدنی و عزت نفس دانشجویان زن و مرد” پرداختند. نتایج نشان داد که نگرانی های مرتبط با تصویر بدنی در هر دو جنس وجود دارد. در حوزه ی بدنی، نگرانی زنان در رابطه با کاهش وزن می‌باشد و مردان تمایل به عضلانی بودن بدن خود دارند.

سیرا و پارکر وایت^[۱۱۲] (۲۰۱۰)، در تحقیقی به بررسی “موارد فردی و خانوادگی مرتبط با رضایت بدنی در دانشجویان زن و مرد” پرداختند. نتایج حاکی از آن بود که حجم توده بدنی بالا با نارضایتی از تصویر بدنی در زنان و مردان مرتبط است و بین دو جنس تفاوتی وجود ندارد.

پاوان^[۱۱۳] (۲۰۱۳)، به بررسی ” همبستگی های بین اختلالات روانی، ویژگی های خلق و خو و ادراک تصویر بدنی در افراد مبتلا به اضافه وزن / چاقی که در پی ترمیم هستند” پرداخت. نتیجه این مطالعه مشخص نمود که بیماران از نظر افسردگی امتیاز بالایی داشتند و تا حد متوسطی درباره ی شکل بدن خود نگران بودند. حوزه ی عاطفی ویژگی مهمی در بیماران چاق بوده زیرا درک منفی در شکل بدن و خصوصیات شخصیتی و ترغیب فرد به عمل جراحی مؤثر است.

ویلسل^[۱۱۴] (۲۰۱۴)، به بررسی “نقش عمل پُروتز سینه بر رضایت از تصویر بدنی و کیفیت زندگی زنان” پرداخت. نتایج حاصل نشان داد که در کل نمونه تصویر بدنی همبستگی معنادار مثبتی با کیفیت زندگی دارد. و پس از عمل پُروتز زنان سطح کمتری از افسردگی را نشان دادند. و مشخص گردید که کیفیت زندگی نیز تحت تأثیر سطح افسردگی و تصویر بدنی قرار می‌گیرد. زنانی که پُروتز انجام دادند، نسبت به گروه کنترل از سطح بالاتری از افسردگی برخوردار بودند.

۲-۲٣ جمع بندی پیشینه تحقیقات داخلی و خارجی درباره تصور بدنی:

پیشینه ی روان شناختی و روان پزشکی درباره ی تصور از بدن غنی می‌باشد که رابطه تصور از بدن را با عواملی همچون شاخص توده بدنی، میزان رضایت از زندگی، عزت نفس، اضطراب و … سنجیده است. که

1. 1. .Social Phobia Inventory ↑

1. 1. .Social Phobia Inventory ↑

1. 1. .Connor ↑

1. 1. .Multidimensional Body – Self Relations Questionnaire ↑

1. 1. Eshnider ↑

1. 1. . Adults Dispositional Hope Scale ↑

1. 1. .Dittmann,M.. ↑

1. 1. .American Psychiatric Association ↑

1. 1. . Furmark,T. ↑

1. 1. .Nelson & Israel ↑

1. 1. .Turk, Heimberg, hope ↑

1. 1. .Halgin ↑

1. 1. .Whithboume ↑

1. 1. .Stine ↑

1. 1. .Gorman,J,M. ↑

1. 1. .Magi ↑

1. 1. .Dewit,D. ↑

1. 1. .Mac Donald,K&Afford,D ↑

1. 1. .Rothledley,D ↑

1. 1. .Wells,A. ↑

1. 1. .Carleton,R,N. ↑

1. 1. .Collimore,K,c. ↑

1. 1. .Asmundson.G,J,G. ↑

1. 1. .Weeks,J,W. ↑

1. 1. .Rodebaugh,T,L. ↑

1. 1. .Wallace,S.T. & Alden,L,E. ↑

1. 1. .Garcia ↑

1. 1. .Taylor, Bomiea & Amir ↑

1. 1. .Holt.C,S. ↑

1. 1. .Turner,S,M. ↑

1. 1. .Danco.C,V & Keys,D,J. ↑

1. 1. .Long ↑

1. 1. .Chiu.L.H ↑

1. 1. .Carr.A.T ↑

1. 1. .Champion ↑

1. 1. .Pawer ↑

1. 1. Rotter ↑

1. 1. .Ellis,A. ↑

1. 1. .Beck ↑

1. 1. .Eley,T,C. ↑

1. 1. .Gregory,A,M. ↑

1. 1. .Eysenek ↑

1. 1. .Stopa ↑

1. 1. .Canon ↑